Gehuld in het mysterie van de nacht
doolt zij rond
Gevuld zijn haar ogen
met tranen van eenzaamheid
en 's avonds zingt ze huilend
Spiegel spiegel aan de wand,
wie is de mooiste van dit land?
Ik sluit mijn ogen en alles versteend
In deze wereld ben ik alleen.
Hangend aan de touwtjes van de poppenspeler
Geen God of Satan
want Hij draagt geen naam
Hij draagt enkel zijn geweten
En 's avonds schreeuwt hij zwijgend
Niemand weet het, niemand mag het weten
Uiteindelijk zal zij mij toch vergeten
Ik laat haar nooit en te nimmer vrij
ik houd van haar, zij niet van mij
Dagen, weken, jaren verstrijken
maar deze wereld kent geen tijd
Zij blijft dolen, schreeuwen, huilen
Hij blijft wegkwijnen in spijt
Liefde voel je van twee kanten
Je geeft en neemt, in evenwicht
Hij wilde haar alles geven
maar ontnam haar al 't levenslicht
Op een dag was er een bezoeker
in het helse paradijs
Een man gehuld in het mysterie van de nacht
Onbekend, onbemind en door sommigen gehaat
De poppenspeler ging te keer
De poppenspeler was niet meer
De poppenspeler was te laat.
Omarmd door de liefde van de duistere man
Voelde zij zich eindelijk compleet
De wereld om haar heen vergetend
Voelde zij zich oh zo groot....
Zei vroeg de man zijn naam te geven
De man zei zacht
Ik ben de Dood.
©2015: Evelyn van Wijlen;
Een gedicht laten maken
Wilt u een gedicht op maat laten maken?
Dat kan!
Neem vrijblijvend contact met mij op via de contactpagina.