Het regende
de straten kermden
harder dan mijn hart
het laatste licht poogde
de kamer binnen te schemeren
de gordijnen met vatsige vingers
ze duwden het moeiteloos weg
Hoe lang kan een mens zo leven
Gevangen in 't web van gemis
Een gedwongen kluizenaar
Gegijzeld door de duisternis
Het sneeuwde
een wit landschap
krakende doffe stappen
richting een nieuw begin
maar de toegang werd geweigerd
de vraagtekens bleven
hangen in de strakke lucht
Hoe lang kan een mens zo leven
Wegkwijnend in eenzaamheid
Een gedwongen kluizenaar
gedompeld in vergetelheid
Het voorjaar
de laatste kans
op een verbetering
onderschat nooit de kracht
van een hand die naar je reikt
en wees dankbaar voor het oog
dat zonder vragen naar je kijkt
Een mens kan niet leven
zonder een goede buur of vriend
Een zet, een duw, een steun
Dat is wat iedereen verdient
De zon
zij straalt
en die glimlach
van eeuwige dankbaarheid
het warme gevoel
van het samen zijn
Ik zal het nooit vergeten
©2015: Evelyn van Wijlen;
Een gedicht laten maken
Wilt u een gedicht op maat laten maken?
Dat kan!
Neem vrijblijvend contact met mij op via de contactpagina.