Lenore vroeg mij terwijl ze vloog
waar is het einde van een regenboog
waarom weten wij niet wat er zich achter de horizon bevindt? En ik vroeg waarom wil je dit weten lief kind?
Lenore gaf haar antwoord verpakt in een zucht
ze keek naar mij, door mij heen, naar de lucht
Waar de zon, vluchtend voor de nacht
de zee nog eenmaal kuste, zo teder zo zacht
De raven zullen komen, fluisterde Lenore
Haar stem en haar adem streelden mijn oor
Ik suste haar, en streelde haar gezicht
En zei "De raven slapen nu, jij mal wicht"
Met haar ravenzwarte lokken speelde de wind
De zon ging op, de zon ging onder
een door de nacht gebaard wezenkind
Dat de maan verdween was echt geen wonder
Lenore, lieve Lenore
Zongen de raven in koor
Terwijl zij met hun snavel, zonder mededogen
pikten in haar geopende ogen
ik heb altijd gedacht dat het niet kon...
maar het verdriet van de raven klonk tot ver achter de horizon.
©2015: Evelyn van Wijlen;
Een gedicht laten maken
Wilt u een gedicht op maat laten maken?
Dat kan!
Neem vrijblijvend contact met mij op via de contactpagina.